Mirella Mierzejewska

Sport i rekreacja

Mirella Mierzejewska to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego sportu. Urodziła się 9 grudnia 1963 roku w Szczecinie i szybko zyskała uznanie jako wybitna piłkarka ręczna. W okresie od 1982 do 1993 roku reprezentowała nasz kraj na arenie międzynarodowej, zostając jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiej piłki ręcznej.

Przez wiele lat Mierzejewska dominowała nie tylko w rodzimych rozgrywkach, ale także na międzynarodowej scenie. Do 2015 roku była najskuteczniejszą zawodniczką w historii reprezentacji Polski, aż do momentu, gdy Karolina Kudłacz-Gloc przejęła ten tytuł. To świadczy o fantastycznych umiejętnościach Mirelli, która swoją karierę sportową zakończyła jako ikona drużyny narodowej.

Na swoim koncie Mierzejewska ma także wiele sukcesów na poziomie klubowym. Zdobyła tytuł Mistrzyni Polski w latach 1983, 1986 i 1991, a swoje umiejętności potwierdziła również wygrywając mistrzostwa Norwegii w 1992, 1993 i 1996 roku.

Jest pięciokrotnie najskuteczniejszą zawodniczką ekstraklasy polskiej, co tylko dalszym ciągu podkreśla jej jedyną w swoim rodzaju klasę i talent w tym sporcie. Mirella Mierzejewska to z całą pewnością osoba, której osiągnięcia będą pamiętane jeszcze przez wiele lat.

Życiorys

Kariera klubowa

Piłka ręczna stała się pasją Mirelli Mierzejewskiej dzięki jej nauczycielowi wychowania fizycznego, Bolesławowi Pachołowi. W 1977 roku rozpoczęła swoją karierę jako zawodniczka Łącznościowca Szczecin, z którym zdobyła wicemistrzostwo Polski juniorek młodszych w 1978 i srebrny medal Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w 1979 roku.

Od 1980 roku zaczęła występować w barwach Pogoni Szczecin, gdzie trenowała pod okiem Bernard Więzowskiego, a później Zenona Łakomego. W 1982 roku jej zespół zdobył w mistrzostwach Polski juniorek złoty medal, a w 1983 roku rozpoczęła swoją przygodę z seniorską piłką ręczną, zdobywając pierwszy tytuł mistrzyni Polski oraz tytuł najlepszej strzelczyni ligi, z imponującą liczbą 302 bramek na koncie.

Niestety, jej kariera napotkała przeszkodę w postaci rocznej dyskwalifikacji, która trwała do końca stycznia 1985 roku, w wyniku wykrycia niedozwolonego środka dopingującego (cefermetryzyny) podczas mistrzostw świata grupy „B” w grudniu 1983. Mimo tego, była częścią drużyny, która zdobyła srebrny medal w 1984 oraz brązowy medal w 1985 roku. W pełni rozegranych sezonach 1985/1986, 1986/1987 i 1987/1988 ponownie zdobywała tytuł najlepszego strzelca ligi, zdobywając odpowiednio 305, 239 i 283 bramki. W 1986 roku zdobyła mistrzostwo Polski oraz Puchar Polski, a w roku następnym zapewniła swojej drużynie brązowy medal.

W sezonie 1988/1989 związała się z AKS Chorzów, jednak przez problemy z transferem opuściła pierwsze sześć kolejek. Po powrocie do Pogoni zdobyła wicemistrzostwo Polski w 1990 roku oraz tytuł najlepszego strzelca, zdobywając 225 bramek. W 1991 roku odegrała kluczową rolę w zdobyciu przez Pogoń tytułu mistrza Polski, choć w rozgrywkach sezonu 1990/1991 grała tylko w rundzie jesiennej. Łącznie w barwach Pogoni osiągnęła trzy złote (1983, 1986, 1991), dwa srebrne (1984, 1990) i dwa brązowe (1985, 1987) medale mistrzostw Polski. O pięciokrotnych tytułach najlepszego strzelca w latach 1983, 1986, 1987, 1988, 1990 można mówić z dumą.

W styczniu 1991 roku przeniosła się do norweskiego zespołu Gjerpen IF, z którym to zdobyła mistrzostwo Norwegii trzy razy (1992, 1993, 1996) oraz dwukrotnie Puchar Norwegii (1991, 1992). W sezonie 1992/1993 została uznana za najlepszą zawodniczkę ligi, a w 1996 roku wystąpiła w finale Pucharu Miast, który zakończył się dla niej niepowodzeniem. Karierę w klubie zakończyła w 1998 roku.

Kariera reprezentacyjna

W składzie reprezentacji Polski juniorek zajęła 2. miejsce podczas Międzynarodowych Zawodów Przyjaźni w 1980 roku, a z młodzieżową drużyną wystąpiła na młodzieżowych mistrzostwach świata w 1983 roku, kończąc je na 7. miejscu. W obu tych reprezentacjach zagrała łącznie w 34 meczach, zdobywając aż 135 bramek.

Seniorska kariera reprezentacyjna rozpoczyna się od debiutu 9 czerwca 1982 roku w meczu towarzyskim z RFN. Z zespołem brała udział w mistrzostwach świata seniorek grupy „B” w 1983 roku, gdzie zdobyła 23 bramki, a jej drużyna zajęła 2. miejsce. Jednak po tych mistrzostwach ujawniono w jej organizmie substancję dopingującą, co skutkowało nałożeniem rocznej dyskwalifikacji. Po przerwie wróciła na boisko w marcu 1985 roku. W grudniu tego samego roku wzięła udział w mistrzostwach świata grupy B, w których jej zespół uplasował się na 7. miejscu, a ona zdobyła 15 bramek.

W kolejnych latach reprezentowała Polskę na mistrzostwach świata w grupach A i B. Jej osiągnięcia obejmowały: 13. miejsce w 1986 roku (6 bramek), 7. miejsce w 1987 roku (36 bramek), 6. miejsce w 1989 roku (42 bramki), 9. miejsce w 1990 roku (23 bramki) oraz 10. miejsce w 1993 roku (42 bramki). Po raz ostatni na boisku w biało-czerwonych barwach zagrała 4 grudnia 1993 roku w meczu mistrzostw świata grupy „A” przeciwko Czechom i Słowacji. W sumie reprezentowała Polskę 171 razy, zdobywając 708 bramek, co do 2015 roku było najlepszym wynikiem w historii kadry, aż do momentu, kiedy ten wyniki poprawiła Karolina Kudłacz-Gloc. Na wszystkich siedmiu mistrzostwach świata zdobyła 187 bramek, z czego 71 na mistrzostwach świata w grupie A.

Po zakończeniu kariery sportowej

Po zakończeniu kariery sportowej Mirella pozostała w Norwegii, gdzie koncentrowała się na szkoleniu zespołów młodzieżowych. Krótko po tym podjęła pracę w szkole podstawowej w Skien, gdzie dzieliła się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi pokoleniami.

Przypisy

  1. a b c d e f g h i Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 961–981
  2. a b c d e f g h i Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 957–958
  3. a b c d e f g h i Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 956
  4. a b c d e f g h i Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 949
  5. a b c d e f g h i Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 866
  6. a b c d e f g h i j k Władysław Zieleśkiewicz, Mirella Mierzejewska – wielka dama polskiej piłki ręcznej, w: Handball Polska, nr 1 (57)/styczeń 2012, s. 48–50
  7. Wojciech Krzystanek, Dariusz Leśnikowski Ludzie, wydarzenia, emocje. 100 lat AKS Chorzów, wyd. Chorzów 2010, s. 99
  8. Beata Florkiewicz, Sławomir Fogtman Największe osiągnięcia pierwszoligowego zespołu w piłce ręcznej kobiet MKS „Pogoń” Szczecin, w: 50 lat piłki ręcznej na Pomorzu Zachodnim, wyd. Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2004, s. 183–184
  9. a b c Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 1257
  10. a b Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918–2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 138–140

Oceń: Mirella Mierzejewska

★★★★★
Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:9