Pałacyk myśliwski w Dąbiu

Jego charakterystyczny dwuspadowy dach, zdobiony wolutowymi szczytami, oraz bogato zdobiony portal drzwi wejściowych to cechy, które czynią go wyjątkowym w tej okolicy. Narożne krawędzie ścian posiadają boniowania, co dodaje mu elegancji. Warto również zwrócić uwagę na fragmenty późnogotyckich ścian, które możemy zobaczyć w piwnicy oraz na parterze.

Historia tego miejsca sięga czasów gotyckiego zameczku, który został wzniesiony na początku XVI wieku przez opatów klasztoru w Kołbaczu. Po reformacji przeszedł w ręce książąt pomorskich. Niestety, zameczek spłonął podczas pożaru Dąbia w 1592 roku, a jego odbudowa miała miejsce w czasach panowania Jana Fryderyka lub Filipa II, wówczas zaadaptowano go na książęcą rezydencję myśliwską.

W 1637 roku budynek stał się własnością gminy protestanckiej, która zdecydowała się przekształcić go w dom dla wdów po pastorach. W ciągu XVIII i XIX wieku obiekt przeszedł kilka znaczących przebudów wnętrz. Generalny remont miał miejsce w 1934 roku, a po nim pałacyk przekształcono w dom opiekuńczy dla matek z dziećmi oraz pomieszczenie dla konfirmantów.

Pomimo zawirowań historycznych budynek przetrwał nienaruszony okres II wojny światowej, lecz niestety został zdewastowany po 1945 roku. W latach 1972–1975 przeprowadzono kompleksową renowację, skutkiem czego pałacyk zyskał nowy blask. Dziś, w jego wnętrzach mieści się filia biblioteki publicznej, co czyni to miejsce ważnym punktem na mapie Dąbia.