Albrecht Bethe

Ścieżka edukacyjna Bethe'a obejmowała kilka prestiżowych instytucji, takich jak Uniwersytet Albrechta i Ludwika we Fryburgu, Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie, a także Uniwersytet Cesarza Wilhelma w Strasburgu. Swoje studia medyczne zakończył w 1895 roku w Monachium, gdzie rozpoczął pracę jako asystent w Instytucie Fizjologicznym Strasburga. Już trzy lata później, w 1898 roku, obronił doktorat na podstawie pracy dotyczącej "prymitywnych włókienek w komórkach zwojowych człowieka i innych kręgowców".

W 1899 roku habilitował się w dziedzinie fizjologii, co otworzyło przed nim drzwi do kariery akademickiej. W 1906 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym w Strasburgu, a od 1911 roku był profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Chrystiana Albrechta w Kilonii. Później przeniósł się na Uniwersytet Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem.

W trakcie I wojny światowej Bethe pełnił funkcje lekarza oraz konsultanta, zajmując się badaniem urazów mózgu i leczeniem poważnych uszkodzeń nerwów. Współpracował z Ferdinandem Sauerbruchiem, doradzając mu w zakresie budowy sztucznych kończyn. W marcu 1917 roku został uhonorowany tytułem Tajnego Radcy Medycznego. Jako wybitny naukowiec był także redaktorem "Pflügers Archiv".

Jednak w 1937 roku życie Bethe'a uległo dramatycznej zmianie, gdy przeszedł na emeryturę na mocy paragrafu 6 "Ustawy o przywróceniu zawodowej służby cywilnej". Jego żydowskie pochodzenie żony spowodowało, że ewidentnie zmniejszone zostały jego dochody emerytalne, a on sam został pozbawiony praw emeryta, co pociągnęło za sobą utratę możliwości nauczania oraz składania egzaminów. Od semestru letniego 1938 roku তাঁর imienia nie można było już znaleźć w katalogu kadr i kierunków studiów.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, Albrecht Bethe powrócił do aktywności naukowej. W 1952 roku obie Wydziały Medyczne Uniwersytetów w Getyndze i Kilonii nadały mu tytuł doktora honoris causa, co stanowiło ukoronowanie jego wkładu w rozwój medycyny i fizjologii.