Carl Ludwig Schleich

W 1899 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Berlińskim, a już w następnym roku zyskał tytuł kierownika oddziału chirurgii w Groß-Lichterfelde. Schleich miał znaczący wkład w rozwój chirurgii, ponieważ jako pierwszy w praktyce zastosował znieczulenie miejscowe w chirurgii ogólnej. W tym celu rekomendował użycie narkotyku – kokainy.

W 1892 roku w Berlinie zaprezentował wyniki swoich badań, które wzywały do zastosowania nowatorskiego znieczulenia nasiękowego. Jego propozycja spotkała się z krytyką ze strony wielu chirurgów, którzy nazwali operacje wykonywane pod całkowitą narkozą "zbrodnią". Niemniej jednak Schleich nie cofnął się i w 1894 roku opisał swoją metodę w publikacji zatytułowanej Bezbolesne operacje, znieczulenie miejscowe płynami obojętnymi.

Pomimo wysokiej toksyczności metody, zaczęto ją szerzej stosować dopiero po wprowadzeniu syntetycznej nowokainy w 1905 roku. Oprócz osiągnięć w chirurgii, Schleich był również autorem licznych esejów dotyczących śmierci i histerii.

Wśród znaczących osiągnięć Schleicha znajduje się fakt, że uznawany jest za pierwszego naukowca, który zwrócił uwagę na rolę gleju w funkcji mózgu. W swoich wspomnieniach przyznał, że teoria ta pojawiła się w jego myślach podczas wieczornego przyjęcia organizowanego w jego salonie "około roku 1890", kiedy jego przyjaciel, genialny pianista Stanisław Przybyszewski, grał na fortepianie.