Hans Klein

Po wybuchu konfliktu zbrojnego, Klein wstąpił do armii, uczestnicząc w działaniach na froncie zachodnim w 210 Dywizji Piechoty. W marcu 1915 roku awansował na oficera, a w marcu 1916 roku przeszedł do lotnictwa, gdzie rozpoczął swoją służbę w FAA 5 oraz FAA 6. Jego droga do sławy zaczęła się w listopadzie 1916 roku, gdy został przydzielony do myśliwskiej eskadry Jagdstaffel 4. Pierwsze zwycięstwo odniósł 4 kwietnia 1917 roku, a do 11 lipca tego samego roku mógł pochwalić się 16 potwierdzonymi zwycięstwami, w tym pięcioma zestrzelonymi balonami obserwacyjnymi. Niestety, 13 lipca został ranny, ale powrócił do służby w połowie września, zyskując dowództwo nad Jagdstaffel 10.

Ostatecznie, 30 listopada 1917 roku, odniósł swoje 22. (i jak się później okazało, ostatnie) zwycięstwo powietrzne. Jego odwaga została doceniona, gdy 4 grudnia 1917 roku został uhonorowany najwyższym pruskim odznaczeniem wojennym, znanym jako Pour le Mérite. Nawet po swoim wycofaniu z akcji, Klein pozostał aktywy w armii, powracając do czynnej służby po kolejnej ranie poniesionej 19 lutego 1918 roku.

Po zakończeniu I wojny światowej, Hans Klein zdobył tytuł inżyniera i wstąpił do Luftwaffe w stopniu majora. W momencie wybuchu II wojny światowej, został mianowany dowódcą dywizjonu myśliwskiego Jagdgeschwader 53. W okresie od 21 grudnia 1939 do 7 marca 1940 roku pełnił funkcję dowódcy Jagdfliegerführer 3, a później zajął stanowisko dowódcy wszystkich szkół pilotów myśliwskich. Zakończył swoją służbę czynną w kwietniu 1943 roku, awansując do stopnia generała.

Niestety, życie Kleina zakończyło się tragicznie 18 listopada 1944 roku w niewyjaśnionych okolicznościach — zginął w wypadku samochodowym w rejonie Bremy.