Waldemar Skrzypczak

---

Służba wojskowa

Wyższa Szkoła Wojsk Pancernych w Poznaniu

Waldemar Skrzypczak wychował się w Kołobrzegu, gdzie jego ojciec miał zaszczyt służyć w 32 Pułku Zmechanizowanym. W roku 1976 podjął naukę w Wyższej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu i zwrócił na siebie uwagę jako jeden z najzdolniejszych studentów. Już na czwartym roku, jako jedyny uczestnik ćwiczeń, dowodził kompanią czołgów, co miało miejsce aż dwukrotnie. Szkoła ta zapewniała również praktyki w oddziałach czołgowych, gdzie Skrzypczak udał się do 3 Drezdeńskiego Pułku Czołgów w Żaganiu, będąc pod skrzydłami majora Czesława Piątasa, późniejszego swojego przełożonego.

16 Pułk Czołgów Średnich w Słupsku

Po zakończeniu studiów oficerskich, kończąc je z czwartą lokatą, Waldemar miał możliwość wyboru jednostki, jednak musiała ona należeć do 8 Dywizji Koszalińskiej. Ostatecznie zdecydował się na 16 Pułk Czołgów Średnich w Słupsku. Tam, w 1981 roku, po raz pierwszy zetknął się z żołnierzami ZSRR, gdy jego kompania czołgów brała udział w wojskowych ćwiczeniach Sojuz ’80. Zaledwie na kilka godzin przed wprowadzeniem stanu wojennego, 13 grudnia, otrzymali oni rozkaz przeniesienia do Dziewięciu Włók na Żuławach Wiślanych. 16 grudnia Skrzypczak przebywał w czołgu, który wjechał do Gdańska, pod samą bramę główną stoczni.

W lutym uczestniczył w ćwiczeniach, które w pełni zakończyły się sukcesem dla jego kompanii. W związku z tym, dowódca 8 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej, pułkownik Zenon Poznański, postanowił wysłać młodego porucznika do Akademii Sztabu Generalnego, omijając egzaminy. Koniec roku 1982 przyniósł mu awans na dowódcę kompanii, co oznaczało zarządzanie zespołem 16 czołgów T-55.

Akademia Sztabu Generalnego i Sztab Frontu Polskiego

W październiku 1984 r. rozpoczął trzyletnie studia w Akademii Sztabu Generalnego, które skończył w 1987. Na ostatnim roku zmagał się z ryzykiem niezdania egzaminu z naukowego komunizmu, co potrafiło wpłynąć na niejedną karierę. Jako jeden z najlepszych studentów na swoim roku, otrzymał rekomendację do służby w Sztabie Frontu Polskiego, odpowiedzialnym za koordynację polskich sił w ewentualnym konflikcie z Zachodem. Skrzypczak zajął się planowaniem operacyjnym.

Praca w Sztabie Frontu Polskiego otworzyła mu drogę do udziału w ćwiczeniach Sojuz ’88, które odbyły się pod Toruniem. W zorganizowanym tam głównym namiocie, gdzie trenowali przedstawiciele radzieckiej, niemieckiej i polskiej armii, dowodził generał Jan Kuriata, z obecnością marszałka ZSRR Wiktora Kulikowa oraz generała Wojciecha Jaruzelskiego. Kapitan Skrzypczak został wyznaczony do obsługiwania systemu wskaźników.

68 Pułk Czołgów Średnich w Budowie i 33 Pułk Zmechanizowany w Złocieńcu

Początek 1989 roku oznaczał powrót do linii po pięciu latach w Warszawie. Skrzypczak został wezwany do sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy oraz zobowiązany do wyboru jednostki spośród trzech propozycji. Ostatecznie zdecydował się na 68 Pułk Czołgów Średnich w Budowie, gdzie objął stanowisko szefa sztabu. W grudniu jednostka została przekształcona w 33 Pułk Zmechanizowany.

32 Pułk Zmechanizowany w Kołobrzegu

W 1991 roku, Skrzypczak podjął obowiązki dowódcy 32 Pułku Zmechanizowanego w Kołobrzegu, jednostce, w której przez 20 lat służył jego ojciec, Zdzisław. Nowo powstała sytuacja, gdyż dowodził żołnierzami, których znał z czasów dzieciństwa. Osobiście mógł zrealizować swoje zdolności kierownicze, współpracując z pułkownikiem Lamparskim, który dobrze znał jego ojca. Dzięki zaufaniu i silnym relacjom wśród kadry, sukcesywnie dowodził pułkiem.

Wiedział, że wielkie manewry z udziałem jego podkomendnych będą pod obserwacją czołowych oficjeli, takich jak prezydent Lech Wałęsa, minister obrony Piotr Kołodziejczyk oraz szef Sztabu Generalnego Tadeusz Wilecki. Podczas ćwiczeń na poligonie drawskim, które prowadzili generał Leon Komornicki, z perspektywy technicznej, wsparcie stanowiły śmigłowce i samoloty. Po ćwiczeniach Skrzypczak został wezwany do Bydgoszczy, gdzie zaproponowano mu stanowisko szefa sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie, co zaowocowało jego awansem na podpułkownika.

1 Warszawska Dywizja Zmechanizowana w Legionowie

W Legionowie zjawili się w lecie 1993 r. jako szef sztabu, mając do zrealizowania kwestie związane z rozwinięciem jednostki wzorując się na dywizjach stacjonujących na zachód od granicy. Skrzypczak często monitorował jednostki rozlokowane na Mazowszu i w Mazurach. Wziął udział w reorganizacji, co pozwoliło na zwiększenie efektywności i liczebności. Jako satysfakcjonujący warunek, Skrzypczak zakończył podstawowy kurs języka angielskiego w Łodzi oraz zaliczył operacyjno-taktyczny kurs w Akademii Obrony Narodowej.

Podyplomowe Studium w AON i Dowództwo Wojsk Lądowych

Po 3,5-letniej służbie w 1 Warszawskiej Dywizji, w październiku 1996 roku Skrzypczak powrócił do Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Udział w dwunastomiesięcznym Podyplomowym Studium Operacyjno-Strategicznym, tzw. kursie generalskim, oznaczał dla niego odpowiedzialność, gdyż jako najmłodszy słuchacz został powołany na dowódcę jednego z dwóch korpusów.

Po ukończeniu kursu przyjął stanowisko zastępcy szefa szkolenia bojowego w Dowództwie Wojsk Lądowych, gdzie zrealizował międzynarodowe ćwiczenia z Brytyjczykami przy zastosowaniu samolotów transportowych Hercules. W sierpniu 1998 roku, 18 Hérculesów w niskim pułapie dostarczyło do Polski setki desantowców, a oficjalna kontrola wykazała sukces. Niedługo później generał Zbigniew Zalewski zaproponował mu, aby objął dowództwo 16 Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu, a Skrzypczak bez wahania przyjął tę propozycję.

16 Pomorska Dywizja Zmechanizowana w Elblągu

Przybywając do Elbląga, Skrzypczak stawił czoła znacznemu wyzwaniu. Pomimo ograniczeń budżetowych, w regionie stacjonowały dwie dywizje – 15 Olsztyńska oraz 16 Elbląska, która pod jego dowództwem została utrzymana w reformach. Dnia 15 sierpnia 2000 r. uzyskał awans na stopień generała brygady i zakończył pracę w Elblągu z znaczącym wyróżnieniem, bowiem podległy związek taktyczny został uznany za najlepszą dywizję w Wojskach Lądowych oraz wyróżniony Znakiem Honorowym Sił Zbrojnych.

Dowództwo Wojsk Lądowych i Sztab Generalny WP

W roku 2001 Skrzypczak związał się z Warszawą, gdy nowy dowódca Wojsk Lądowych, generał Edward Pietrzyk, zaprosił go do współpracy jako szefa Wojsk Pancernych w Dowództwie Wojsk Lądowych. Niestety, jego czas w tym dowództwie był krótki, gdyż pod koniec 2001 roku zyskał nową rolę w Sztabie Generalnym pod komendą generała Czesława Piątasa, gdzie jego obowiązki obejmowały m.in. tworzenie hierarchii doktryn NATO oraz analizę ich implementacji w siłach zbrojnych. W 2002 roku generał Pietrzyk zaproponował Skrzypczakowi powrót do Dowództwa jako szefa Zarządu Operacji Lądowych (G-3).

W tej roli Skrzypczak odpowiedzialny był za operacje wojskowe, w tym przygotowania do misji w Iraku. Decyzja rządowa o wyjeździe 2500 polskich żołnierzy pod dowództwem generała Andrzeja Tyszkiewicza do Iraku zapadła w maju 2003 roku, a Skrzypczak czuwał nad organizacją rotacji i przerzutu jednostek, w tym osobistych wizyt na miejscu pierwszej zmiany.

11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej w Żaganiu

Jesienią 2003 roku Skrzypczak opuścił Dowództwo Wojsk Lądowych, a nowym dowódcą 11 Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu został 12 grudnia 2003 roku. Decyzja o skierowaniu dywizji do Iraku w styczniu 2005 roku była nieznana dla generała, mimo że potem potwierdzono przygotowania. W planowaniu, mając na uwadze irackie warunki, generał oraz jego oficerowie wybrali się na rekonesans do Iraku w październiku, gdzie nawiązali współprace z amerykańskimi i brytyjskimi dowódcami, a także zaczęli budować kontakty z iracką armią.

Podczas irackiej misji, Skrzypczak zwrócił uwagę na problemy związane z finansowaniem projektów odbudowy kraju, kiedy to amerykańscy dowódcy przekazywali ogromne kwoty irańskie. Po powrocie do Polski podjął decyzję o utworzeniu dwóch kontrolnych komisji, które następowałyby po umowach zawieranych z irańskimi kontrahentami. Pojawiło się jednak ciekawe zjawisko – afera związana z nieprawidłowościami w przydzielaniu funduszy, która ujawniła kradzież blisko 800 tysięcy dolarów przez żołnierzy. Mimo wprowadzenia nowych zasad, problemy wciąż istniały.

Dowódca Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku

IV zmiana PKW Irak zainaugurowała swoją misję 1 lutego 2005 roku. Generał, łącząc sojusznicze siły, także irańskie, przystąpił do działań ofensywnych, co przyczyniło się do redukcji ataków ze strony rebeliantów. Pracował skutecznie z 3 Brygadą 5 Dywizji Irackiej, co pozwoliło na zrealizowanie serii wymierzonych akcji. Skrzypczak dotarł także do intensywnych sporów między sunnitami a szyitami, prowadząc przygotowania do ważnej pielgrzymki do Karbali. Rozpoczął negocjacje z liderami szyickimi, faworyzując wolność pielgrzymów, a Polacy zgadzali się na zapewnienie wsparcia, w postaci punktów pomocowych.

W niedługim czasie po powrocie generał zyskał uwagę ze strony prezydenta Kwaśniewskiego, który przyznał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, podczas gdy jego działania w Iraku dostrzegły ograniczone straty, tylko jednego żołnierza, który zginął tragicznie w wypadku. Skrzypczak wkrótce przyjął zaproszenie do Stanów Zjednoczonych, gdzie przeszedł intensywne kursy językowe oraz zajęcia w Monterey.

Dowódca Wojsk Lądowych

Po powrocie z USA, Skrzypczak zajął ponownie stanowisko dowódcy 11 Dywizji w Żaganiu i przystąpił do przygotowań irackich weteranów do manewrów Anakonda 2006, obserwowanych przez najznamienitszych gości, w tym ministra obrony narodowej Radosława Sikorskiego i szefa BBN Władysława Stasiaka. Wkrótce nadszedł sygnał ze strony prezydenta Lecha Kaczyńskiego z nową nominacją jako dowódca Wojsk Lądowych, datowaną na 2 października 2006 roku.

Pierwsze dni na nowym stanowisku przyniosły odpowiedzialność za przygotowanie żołnierzy do działań w Afganistanie. Gdy w 2007 roku doszło do tragicznych wydarzeń w Nangar Chel, Skrzypczak wspierał swoich żołnierzy, pokazując zdecydowany głos w obronie ich niewinności wobec zarzutów o zbrodnię wojenną, a jego publiczne wystąpienia spotkały się zarówno z poparciem, jak i krytyką. 10 sierpnia 2009 roku zginął porucznik Daniel Ambroziński, a Skrzypczak ponownie wyraził swoje zaniepokojenie i krytykę braku reakcji ze strony władz na istotne potrzeby jednostek. Całkowita dymisja miała miejsce 15 września, kiedy dowódca Wojsk Lądowych przestał pełnić swoje obowiązki, a następnie przekazał je generałowi dyw. Tadeuszowi Bukowi, w ceremonii, która odbyła się w Cytadeli Warszawskiej.

W rezerwie

Po zakończeniu służby wojskowej, Waldemar Skrzypczak zaczyna aktywnie uczestniczyć w mediach jako ekspert, który dzieli się swoją wiedzą na temat wojskowości. W listopadzie 2010 roku zainicjował własnego bloga, gdzie analizował i komentował aktualne wydarzenia dotyczące polskiej armii.

W lutym 2010 roku, znalazł się w gronie zwolenników kandydata na prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Andrzeja Olechowskiego. Następnie w kwietniu tego samego roku opublikowano książkę biograficzną o tytule „Moja wojna”, którą napisał we współpracy z dziennikarzami Michałem Majewskim oraz Pawłem Reszką.

17 kwietnia 2010 roku, Skrzypczak uczestniczył w pogrzebie generała Tadeusza Buka, który tragicznie zginął w katastrofie smoleńskiej. W maju 2010 roku wziął natomiast udział w nagraniu teledysku do utworu „Uprising” szwedzkiej grupy metalowej Sabaton, w którym wcielił się w postać Antoniego Chruściela, jednego z dowódców powstania warszawskiego.

1 czerwca 2011 roku w Wojskowym Sądzie Okręgowym zapadł wyrok uniewinniający żołnierzy oskarżonych w sprawie Nangar Khel. Wszyscy oskarżeni zostali uniewinnieni od postawionych im zarzutów, a Skrzypczak, który od samego początku wspierał tych żołnierzy, również był obecny, gdy ogłaszano wyrok. Później sugerował, że za oskarżeniem stali oficerowie Służby Kontrwywiadu Wojskowego, podległej wówczas Antoniemu Macierewiczowi.

8 września 2011 roku objął stanowisko Radcy Ministerstwa Obrony Narodowej. Jego rolą było doradztwo w obszarze reformy systemu dowodzenia oraz technicznej modernizacji Sił Zbrojnych. Później, 25 czerwca 2012 roku, został mianowany wiceministrem, piastując stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, odpowiedzialnym za uzbrojenie i modernizację. Do dymisji podał się 28 listopada 2013 roku, co było spowodowane doniesieniami o możliwości popełnienia przez niego przestępstwa, zgłoszonymi przez wojskowy kontrwywiad w kwietniu 2013 roku.

W 2015 roku pełnił funkcję doradcy dyrektora Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Zielonce. Został jednak zwolniony z tego stanowiska w lutym 2017 roku po krytyce wobec działań Bartłomieja Misiewicza, cywilnego rzecznika prasowego MON, który domagał się nadawania honorów wojskowych.

Wykształcenie

Waldemar Skrzypczak uzyskał swoje wykształcenie w renomowanych instytucjach, które przygotowały go do pełnienia istotnych ról w strukturach wojskowych. Jego droga edukacyjna rozpoczyna się w latach 1976-1980, kiedy to uczęszczał do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu, rozwijając swoje umiejętności i podstawy wiedzy wojskowej.

Następnie, w latach 1984-1987, kontynuował naukę w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie, gdzie zdobył zaawansowane umiejętności w zakresie planowania i dowodzenia operacjami militarnymi.

W latach 1996-1997, uczestniczył w Podyplomowym Studium Operacyjno-Strategicznym na Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, które znane jest jako kurs generalski, a jego celem było przygotowanie kadry wyższej do efektywnego dowodzenia.

Jego edukacja nie zakończyła się na krajowych uczelniach. W 2006 roku wziął udział w Intensywnym kursie języka angielskiego w Lackland Air Force Base w Teksasie, co pozwoliło mu podnieść swoje umiejętności językowe do poziomu międzynarodowego.

Również w 2006 roku ukończył Podyplomowe studium w zakresie zarządzania zasobami strategicznymi w Monterey w Kalifornii, co przyczyniło się do jego wiedzy na temat efektywnego zarządzania w kontekście militarnym i strategicznym.

Przebieg kariery zawodowej

Waldemar Skrzypczak to doświadczony oficer, którego kariera zawodowa obejmowała wiele istotnych stanowisk w polskich siłach zbrojnych. Rozpoczął swoją drogę w 1976 roku jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu, gdzie zdobywał fundamenty wiedzy wojskowej.

Po ukończeniu szkoły, w latach 1980–1982, pełnił rolę dowódcy plutonu czołgów w 16 Pułku Czołgów Średnich w Słupsku, a następnie w 1982–1984 kontynuował zdobywanie doświadczenia jako dowódca kompanii czołgów w tym samym pułku.

W kolejnych latach jego kariera nabierała tempa. W latach 1987–1989 pracował jako aspirant w dziale planowania operacyjnego w Sztabie Frontu Polskiego w Warszawie. Następnie, w 1989–1990, objął stanowisko szefa sztabu w 68 Pułku Czołgów Średnich w Budowie, a potem przeniósł się do 33 Pułku Zmechanizowanego w Złocieńcu na tym samym stanowisku w 1990–1991.

W 1991–1993 był dowódcą 32 Pułku Zmechanizowanego w Kołobrzegu, co stanowiło ważny krok w jego karierze dowódczej. Po tym czasie, w latach 1993–1996, służył jako szef sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie.

W 1996–1998 pełnił funkcję zastępcy szefa szkolenia bojowego w Dowództwie Wojsk Lądowych w Warszawie, co pozwoliło mu na dalszy rozwój w taktyce bojowej. Jego umiejętności zasłużyły na zaufanie i w 1998–2001 został dowódcą 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu.

W 2001 roku objął stanowisko szefa Szefostwa Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych oraz funkcję zastępcy szefa Szkolenia Wojsk Lądowych w Dowództwie Wojsk Lądowych RP w Warszawie. Następnie, w 2001–2002, sprawował pieczę nad Zarządem Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych Generalnego Zarządu Operacyjnego P3 w Sztabie Generalnym WP w Warszawie, co było kluczowym elementem w rozwoju doktryn wojskowych.

W 2002–2003 Skrzypczak prowadził Zarząd Operacji Lądowych G3 jako zastępca szefa Sztabu Wojsk Lądowych RP w Warszawie. Jego doświadczenie w tym zakresie zostało docenione, co w 2003–2006 roku zaowocowało objęciem stanowiska dowódcy 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu.

W 2005 roku prowadził także Wielonarodową Dywizję Centrum-Południe w ramach IV zmiany PKW Irak, co świadczy o jego umiejętności zarządzania w warunkach międzynarodowych. Ostatnim ważnym etapem w jego karierze był okres 2006–2009, kiedy to kierował Wojskami Lądowymi RP, co zamknęło jego długi i owocny staż w polskich siłach zbrojnych.

Awanse

W kontekście kariery wojskowej Waldemara Skrzypczaka, jego awanse są niezwykle istotne.

podporucznik – 1980 porucznik – 1984 kapitan – 1987

major – 1991 podpułkownik – 1993 pułkownik – 1996

generał brygady – 2000 generał dywizji – 2004 generał broni – 2006

Ordery i odznaczenia

Waldemar Skrzypczak, uznany za znaczącą postać w historii Polski, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami i medalami za swoje zasługi. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę jego odznaczeń:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2005,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2000,
• Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Wojskowego – 2009 (wręczony 2011),
• Złoty Krzyż Zasługi – 1993,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku,
• Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 5) – 2005,
• Odznaka pamiątkowa Dowództwa Wojsk Lądowych (nr 525) – 2006,
• Odznaka honorowa za Zasługi dla Województwa Lubuskiego – 2006,
• Oficer Legii Zasługi – Stany Zjednoczone,
• Wielki Oficer Orderu Zasługi – Portugalia, 2008,
• Meritorious Service Cross (wojskowy) – Kanada, 2009,
• Gran Cruz del Mérito Militar Con distintivo blanco – Hiszpania, nadanie 2009, wręczenie 2013.

Życie prywatne

Waldemar Skrzypczak po raz pierwszy zaznał miłości i założył rodzinę na początku lat 80. XX wieku. Jego pierwsza żona, Teresa, pracuje jako lekarz, specjalizując się w pediatrii oraz pulmonologii. Z tego małżeństwa pochodzą dwoje dzieci: syn Renart, który przyszedł na świat w 1980 roku, oraz córka Anna, urodzona w 1984 roku.

W październiku 2008 roku generał zdecydował się na drugi ślub. Jego nową żoną została Iwona, z którą ma córkę Natalię, która przyszła na świat latem 2009 roku. Obecnie ich rodzina mieszka w Legionowie.

W młodzieńczych latach Waldemar Skrzypczak rozwijał swoje pasje związane z żeglarstwem. W drugiej klasie szkoły podstawowej przystąpił do klubu żeglarskiego, a w wieku 17 lat uzyskał patent sternika morskiego. Jednak jego przygoda z żeglarstwem została przerwana przez wojsko, do którego powrócił dopiero po osiągnięciu stopnia generała.

---

Oceń: Waldemar Skrzypczak

---