Liceum Pedagogiczne nr 1 w Szczecinie

---

Tło historyczne

Utworzenie Liceum Pedagogicznego w powojennym Szczecinie miało na celu zaspokojenie potrzeb kadrowych w nowo powstających szkołach podstawowych. Te placówki edukacyjne były stworzone dla polskich osiedleńców, którzy licznie przybywali do Pomorza Zachodniego. W pierwszych latach po II wojnie światowej dane o polskiej ludności w Szczecinie były niezwykle zmienne i niepewne. Okres ten charakteryzował się m.in. masowymi wysiedleniami mieszkańców niemieckich oraz napływem Polaków z innych terenów.

Liczba ludności polskiej oraz niemieckiej zmieniała się w wyniku długotrwałego wpływu sowieckich komendantur wojennych. Sytuacja ta dawała nadzieję Niemcom na włączenie Szczecina do sowieckiej strefy okupacyjnej, co spowodowało, iż część wysiedlonych wracała do miasta, podczas gdy Polacy opuszczali Szczecin. W maju 1945 szacowano, że liczba Polaków wzrosła do około 4300, a w lipcu tegoż roku w Szczecinie pozostało jedynie 1100 Polaków wśród około 83 tysięcy Niemców. Powroty Niemców wstrzymano, a przyspieszone osiedlanie się Polaków miało miejsce po konferencji poczdamskiej z 2 sierpnia 1945 roku.

Wówczas polska administracja wróciła do Szczecina z pierwszym prezydentem miasta, Piotrem Zarembą. Do końca 1947 roku całkowita liczba polskich mieszkańców wzrosła do około 130 tysięcy, z czego 55% stanowili osiedleńcy z “Polski centralnej”, a około 31% to osoby wysiedlone z Kresów Wschodnich, głównie z obszarów wiejskich i małych miasteczek w tym regionie.

Już 2 września 1945 roku otwarte zostały pierwsze polskie szkoły – podstawowa oraz liceum – przy al. Piastów 12. Publiczna Szkoła Powszechna nr 1, kierowana przez Władysława Sykułę, przyjęła zaledwie 36 uczniów, podczas gdy gimnazjum i liceum zarejestrowało 148 uczniów. Historycy Szczecina odnotowali, iż pod koniec września liczba uczniów wyniosła około 300. W październiku zaś, uruchomiono Publiczną Szkołę Powszechną nr 2 na ul. Bolesława Śmiałego 41, pod kierownictwem Tadeusza Chudego.

Do końca roku szkolnego 1945/1946 w różnych dzielnicach Szczecina otwarte zostały dodatkowe pięć szkół powszechnych. Koedukacyjne gimnazjum i liceum przekształcono w szkołę żeńską im. Janiny Szczerskiej (I LO, „Szczerytki”, al. Piastów 12) oraz w męską szkołę (II LO, pod kierownictwem Franciszka Białousa), która przeniosła się 4 października 1946 roku na ul. Henryka Pobożnego, znaną wówczas jako „Pobożniak”. Kolejne lata to czas zwiększonej liczby szkół, jednak wyzwaniem nadal pozostawał niedobór nauczycieli.

Stan organizacyjny szkół powszechnych w Szczecinie
U/N – przeciętna liczba uczniów na nauczyciela

Rok szkolny	Liczba szkół	Liczba nauczycieli	Liczba uczniów	U/N
1946/1947	17	120	5791	48
1947/1948	23	108	8024	74
1948/1949	31	254	11604	46
1949/1950	34	303	13305	44
1955/1956	36	488	22181	45
1956/1957	42	637	26260	41
1957/1958	48	741	30117	41
1958/1959	58	926	35502	38
1959/1960	62	1046	40804	39

Historia szkoły

W 1946 roku Szczecin stał się miejscem, gdzie rozpoczęła się historia Liceum Pedagogicznego nr 1. Bolesław Sadaj, który przybył do miasta, otrzymał zadanie stworzenia kadry pedagogicznej. Już we wrześniu 1946 roku zainaugurowano działalność szkoły, mieszczącej się przy ul. Jagiellońskiej 41, która dysponowała internatem oraz szkołą ćwiczeń w lokalizacji przy ul. Bolesława Śmiałego 44, a jej dyrektorem był Władysław Prynkiewicz.

W ciągu dalszych lat działalności placówki miały miejsce znaczące wydarzenia, które wpłynęły na jej rozwój:

• 1949 – nadanie oficjalnej nazwy Liceum Pedagogiczne TPD,
• 1950 – przeniesienie szkoły na ul. Wielkopolską,
• 1952 – przywrócenie nazwy Liceum Pedagogiczne nr 1 (LP nr 1),
• 1958 – powstanie Studium Nauczycielskiego II pod kierownictwem Olgi Tustanowskiej,
• 1960 – połączenie LP nr 1 z LP nr 2, co zaowocowało utworzeniem nowego budynku przy ul. Wielkopolskiej 14, który obecnie stanowi część Zespołu Szkół Specjalnych Nr 12, w tym Szkoły Podstawowej Specjalnej Nr 67 oraz Gimnazjum Specjalnego Nr 50,
• 1963 – nadanie szkole imienia Władysława Spasowskiego,
• 1966 – przeniesienie Liceum Pedagogicznego im. Władysława Spasowskiego do nowej siedziby przy placu Mariackim 1,
• 1968 – utworzenie obok II Studium Nauczycielskiego Wyższej Szkoły Nauczycielskiej przy ul. Wielkopolskiej 15.

Każde z tych wydarzeń miało swoje znaczenie w kształtowaniu tożsamości i prestiżu Liceum Pedagogicznego nr 1 w Szczecinie.

Profil liceum

W historii tej instytucji edukacyjnej można dostrzec szereg inicjatyw, które wpłynęły na kształtowanie się lokalnego systemu edukacji. Szkoła ta prowadziła różnorodne formy kształcenia, dostosowując się do potrzeb społeczności.

• dzienne liceum pedagogiczne (LP),
• Kursy Wieczorowe dla Dorosłych, które rozpoczęły się w 1947 roku,
• Kursy dla Wychowawczyń Przedszkoli w latach 1948–1951,
• Komisje Rejonowe wspierające nauczycieli czynnych zawodowo, nieposiadających średniego wykształcenia, w latach 1947–1953,
• Państwowe Kursy Nauczycielskie (PKN), które miały na celu uzupełnienie wykształcenia pedagogicznego nauczycieli po uzyskaniu matury ogólnokształcącej,
• Korespondencyjne Liceum Pedagogiczne, które funkcjonowało w latach 1953–1960.

W latach 1952–1955 program dziennego liceum pedagogicznego wzbogacił się o dwie wyraźne specjalizacje. Były to specjalizacje związane z organizacją harcerstwa oraz opieką nad dzieckiem, co odzwierciedlało potrzeby ówczesnego społeczeństwa i miało na celu dostosowanie edukacji do zmieniających się warunków społecznych.

---

Oceń: Liceum Pedagogiczne nr 1 w Szczecinie

---