Theodor Hildebrandt

Jego droga twórcza rozpoczęła się pod czujnym okiem Friedricha von Schadowa, pod którego skrzydłami zdobywał umiejętności malarskie. Gdy Schadow objął stanowisko rektora nowo powstałej akademii na terenie Nadrenii w 1828 roku, Hildebrandt przejął po nim pewne obowiązki, zajmując miejsce w akademii w Düsseldorfie.

Początkowo jego twórczość koncentrowała się na malowaniu obrazów inspirowanych dziełami wielkich literackich mistrzów, w tym utworami Johanna Goethego oraz Williama Szekspira. W skład jego wczesnych dzieł wchodziły znane kompozycje takie jak „Faust i Mefistofeles” (1824), „Faust i Małgorzata” (1825) oraz „Lear i Cordelia” (1828).

W 1829 roku artysta wyruszył w podróż z Schadowem do Niderlandów, a kolejny rok przyniósł mu samotną wyprawę do Włoch. W tym okresie, w Düsseldorfie malował dzieła takie jak „Romeo i Julia”, „Tancred i Clorinda”, „Złodziej” (1829) oraz „Kapitan i jego syn” (1832), które zostały ciepło przyjęte przez widownię i przyczyniły się do nowego rozdziału w pruskiej sztuce.

Jednym z jego najbardziej znanych dzieł jest „Zamordowanie dzieci króla Edwarda” z 1836 roku, które zyskało szerokie uznanie. W późniejszych latach Hildebrandt próbował swoich sił w malarstwie historycznym, tworząc portrety Thomasa Wolseya oraz Henryka VIII, a także niejednokrotnie powracał do romantycznych tematów, jak w przypadku obrazu „Otello i Desdemona”.

Po 1847 roku artysta skupił się głównie na malarstwie portretowym, rozwijając swoje umiejętności w tym gatunku, co stanowiło kolejny zwrot w jego bogatej karierze artystycznej.