Dziewoklicz

Historia Dziewoklicza sięga 1825 roku, kiedy to na tym obszarze rozpoczęto budowę osiedla. Rada miejska Szczecina zdecydowała się na wydzierżawienie terenu kupcowi o nazwisku Hirsch, który starał się zainicjować niewielką fabrykę potasu. Niestety, przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem z powodu braku dostępu do surowców. W 1864 roku na Dziewokliczu znajdowały się jedynie dwa domy, w których mieszkało około 20 osób, głównie zatrudnionych w lokalnym lesie.

Po zakończeniu I wojny światowej miasto przeszło znaczną modernizację, co skutkowało rozbudową sieci kolejowej. W 1923 roku powstało odgałęzienie kolejowe w kierunku Zdrojów. Ze względu na grząski teren, linia została poprowadzona po nasypie kolejowym, który prowadził przez Dziewoklicz. Latem 1933 roku, mieszkańcy oraz turyści mieli okazję korzystać z nowo otwartego kąpieliska, które oferowało imponującą plażę o długości 300 m oraz zajmowało obszar 4 ha. W 1936 roku na Dziewokliczu zbudowano przystanek kolejowy, co znacznie ułatwiło dostęp do tego urokliwego miejsca.

Do 1939 roku Dziewoklicz wchodził w skład powiatu Randow, jednak w czasie II wojny światowej został przyłączony do Szczecina. W latach 1945–48 rejon ten należał do powiatu gryfińskiego, lecz po upływie kilku lat został włączony do granic Szczecina na stałe. W latach 60. XX wieku, na wysokości ujścia Kanału Leśnego do Odry, utworzone zostało większe miejskie kąpielisko „Dziewoklicz”. Z wcześniejszej fabryki przetrwały jedynie niewielkie fragmenty oraz kanał przeładunkowy, który obecnie jest wykorzystywany do kajakarstwa.

Nazwa „Dziewoklicz” została wprowadzona w 1945 roku i jest zdrobniałą wersją niemieckiego znaczenia Jungfernberg, co w tłumaczeniu dosłownym oznacza Górę Dziewiczą.