Willa Ottona Lindnera w Szczecinie

Rok po zakończeniu budowy, w willi zamieszkał syn Lindnera, Fritz, wraz z rodziną i ich kierowcą, co świadczy o znaczeniu tej rezydencji w tamtym okresie. W 1935 roku, budynek zmienił właściciela, zostając kupionym przez hurtownika czekolady, Ericha Kiliana, który mieszkał w nim aż do końca II wojny światowej.

Willa zaprojektowana jest w stylu modernizmu, charakteryzującym się uproszczonymi formami, a także wzbogacona elementami baroku i klasycyzmu. Całość zbudowano na planie krótkiego prostokąta, a posesję oddzielono od ulicy majestatycznym drewnianym parkanem z betonowymi słupkami. Od frontu budynku otacza go bujna zieleń, natomiast z tyłu rozciąga się malowniczy ogród.

W elewacji frontowej, od strony ulicy, wyróżnia się półkolisty ryzalit z wejściem prowadzącym po niewielkich schodach. Nad zapraszającym wejściem, na poziomie pierwszego piętra, ulokowane są trzy eleganckie okna. Z tylniej części budynku, po obu stronach elewacji, również usytuowane są dwa półkoliste ryzality z trzema oknami, które pełnią funkcję wsparcia dla tarasów, ogrodzonych dekoracyjną balustradą.

Wnętrze willi zachowało w dużej mierze oryginalne urządzenie, które nawiązuje do stylu art déco. Zawiera ono takie elementy jak drewniana boazeria, stylowe fasety, obudowy grzejników oraz efektowny kamienny kominek. W holu znajduje się również fontanna, a także drewniane, ozdobione drzwi i szafy. Na piętro prowadzą okazałe schody, również z balustradą.

Po zakończeniu II wojny światowej, willa zmieniła swoje przeznaczenie i zaczęła pełnić funkcje reprezentacyjne jako budynek Urzędu Wojewódzkiego. W latach 1956-1964 była siedzibą Konsulatu Finlandii. W latach 70. do tylniej elewacji dobudowano przeszklony pawilon, co niestety wpłynęło negatywnie na oryginalne walory estetyczne willi. Następnie, w 1981 roku, budynek został przekazany na potrzeby Przedszkola Publicznego nr 2.