Tomasz Szczepański

Polityka i administracja

Tomasz Szczepański, znany również jako Barnim Regalica, to postać o bogatym dorobku intelektualnym i społecznym. Urodził się 11 grudnia 1964 roku w Szczecinie. Jako polski historyk, pisarz oraz publicysta, znacząco wpłynął na rozwój kulturalny i społeczny w Polsce.

Jako działacz społeczny, Tomasz Szczepański założył i pełni obecnie funkcję przewodniczącego Stowarzyszenia na rzecz Tradycji i Kultury „Niklot”. W swojej pracy kładzie nacisk na zachowanie i popularyzację polskiego dziedzictwa kulturowego. Szczepański jest także związany z Muzeum Katyńskim, gdzie podejmuje działania mające na celu edukację i upamiętnienie tragicznych wydarzeń historycznych związanych z Katyniem.

Warto dodać, że Tomasz Szczepański jest jednym z liderów polskiego ruchu nacjonalistycznego, co podkreśla jego zaangażowanie w kwestie narodowe i kulturalne, mające istotne znaczenie dla polskiego społeczeństwa.

Życiorys

Tomasz Szczepański, absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim w roku 1990, uzyskał w 2007 tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na Uniwersytecie Białostockim. Swoją działalność polityczną rozpoczął w lewicowej opozycji u schyłku PRL, będąc członkiem redakcji pisma „Front Robotniczy” w latach 1984–1986 oraz organizacji Porozumienie Opozycji Robotniczej w latach 1985–1986, która utrzymywała kontakty z trockistowską IV Międzynarodówką. Jako aktywny członek POR, obok Stefana Piekarczyka i Roberta Dymkowskiego, był jednym z autorów programu „Projekt Platformy Porozumienia Opozycji Robotniczej” z 1985 roku, który postawił w swoim programie postulat niezależności Polski od ZSRR.

Tomasz Szczepański był także jednym z założycieli odrodzonej w 1987 roku Polskiej Partii Socjalistycznej, której członkiem pozostał do 1990 roku. W latach 1987–1989 działał w podziemnym ruchu opozycyjnym, pełniąc rolę członka redakcji pisma „Międzymorze”. Jako współzałożyciel i działacz Towarzystwa Pomost, w 1988 roku kilkukrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany, a także dwukrotnie skazany na karę grzywny przez kolegium do spraw wykroczeń. Na przełomie lat 80. XX wieku zainteresował się ruchem Zadruga, który miał duży wpływ na jego późniejsze poglądy.

W latach 1989–1990 działał w bródnowskim Komitecie Obywatelskim „Solidarność”. Po 1991 roku związał się z Konfederacją Polski Niepodległej, gdzie pracował w jej Biurze Poselskim oraz był członkiem Rady Politycznej od 1996 roku. W 1997 roku opuścił KPN. Kolejny etap kariery zajmował w Ministerstwie Kultury i Sztuki, gdzie w latach 1991–1992 był referentem. W latach 1994–1997 był także radnym Rady m.st. Warszawy dla dzielnicy Targówek, a także przewodniczącym Komisji Zdrowia i Opieki Społecznej.

W 1998 roku zaangażował się w Ruch Odbudowy Polski, a następnie w latach 2001–2003 w Ligę Polskich Rodzin. W październiku 2000 roku, startując w wyborach prezydenckich z ramienia partii Front Polski Marka Toczka, był członkiem komitetu gen. Tadeusza Wileckiego, kandydata z ramienia Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W tym okresie, we wrześniu 2000 roku, przesłuchiwano go przez Urząd Ochrony Państwa w związku z próbami wydawniczymi neonazistowskiego pisma „Zryw. Rewolucyjny Głos Narodowych Socjalistów”. W latach 1997–2008 pracował jako nauczyciel historii, mimo kilkukrotnych zwolnień z powodu swoich kontrowersyjnych poglądów politycznych.

Od 2009 roku jest związałem z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. W 2010 roku ponownie ubiegał się o mandat w Radzie m.st. Warszawy, tym razem w okręgu nr 7 z listy Komitetu Wyborczego Wyborców Romualda Szeremietiewa. Należy również do neopogańskiego związku wyznaniowego Rodzima Wiara, który powstał w 1995 roku, oraz pełni funkcję redaktora naczelnego kwartalnika metapolitycznego „Trygław”, obecnego na rynku od jesieni 1997 roku. Szczepański współzałożył w 1998 roku Stowarzyszenie na rzecz Tradycji i Kultury „Niklot”, realizujące cele Rodzimej Wiary w sferze metapolitycznej.

W kontekście Szczecińskich struktur Niklota, zalicza się do nich osoby związane z Rodzimą Wiarą, takie jak Mateusz Piskorski (członek Niklota do 2003 roku), Igor D. Górewicz oraz Marcin Martynowski. W 2000 roku, Szczepański i Piskorski zostali sfotografowani na okładce magazynu „Wprost”, wykonując pozdrowienie hitlerowskie, co wywołało liczne kontrowersje.

Twórczość

Wielu autorów przyczynia się do rozwoju literatury, jednak Tomasz Szczepański wyróżnia się w szczególny sposób swoją bogatą działalnością. Jest on autorem licznych prac naukowych i publicystycznych, które pojawiały się w szanowanych tytułach prasowych, takich jak „Magazyn Literacki »Książki«”, „Tygodnik Solidarność”, „Gazeta Polska”, „Najwyższy Czas!”, „Glaukopis”, „Białoruskie Zeszyty Historyczne”, „Myśl Polska” oraz „Fronda”.

Dodatkowo był wydawcą niszowych pism, takich jak „Warszawianka” oraz „Trygław”, co świadczy o jego wszechstronnej twórczości i zaangażowaniu. W 1998 roku, pod pseudonimem Barnim Regalica, debiutował w „Nowej Fantastyce” z dwoma opowiadaniami, które później znalazły się w zbiorze Bunt, wydanym w 1999 roku. Książka ta jest opisana jako „zbiór opowiadań w klimatach hate-fiction” oraz „książka nie tylko dla faszystów”. Opowiadania osadzone są w alternatywnej historii, w której Polska dąży do stworzenia społeczeństwa wielokulturowego, antyfaszystowskiego i pielęgnującego żydowskie dziedzictwo, pod niemieckim protektoratem Arthura Greisera.

Fabuła ukazuje konflikt, w którym wybucha powstanie połączone z etniczną czystką. Opowiadanie „Listopad” osnute jest wokół dekretu, nawiązującego do rozporządzenia szefa SS, Heinricha Himmlera, zwalniającego z odpowiedzialności karnej za mordowanie Żydów z pobudek patriotycznych. W fikcyjnym wszechświecie jego autorstwa, aktem tym zarządza lider Narodowego Odrodzenia Polski, Adam Gmurczyk, a jego wykonawcami są Polacy. W 2019 roku wydano poszerzone drugie wydanie tego tomu nakładem wydawnictwa 3DOM, które nosi podtytuł Spełnione proroctwo eurokołchozu.

Poglądy

W 2021 roku Tomasz Szczepański podpisał list otwarty, który został zainicjowany przez Narodowe Odrodzenie Polski (NOP). Dokument ten wymagał uwolnienia Janusza Walusia, który został skazany w Republice Południowej Afryki za zabójstwo lidera Afrykańskiego Kongresu Narodowego. Motywacją tego czynu miała być obrona systemu apartheidu, a w liście zabójstwo określono jako „polityczną świętą egzekucję” w kontekście walki o burskie interesy narodowe w opozycji do komunizmu.

Organizacja kierowana przez Szczepańskiego, znana jako „Niklot”, aktywnie uczestniczyła w demonstracji na rzecz Walusia, która miała miejsce m.in. w 2014 roku. W kolejnych latach, w 2017 roku, Szczepański wyraził swoje kontrowersyjne przekonania, stwierdzając, iż „demontaż apartheidu to był błąd”. Podkreślił również, że działanie Walusia można interpretować jako akt samoobrony: „Zabijanie komunistów jest czymś dobrym. Jeżeli nie będziemy ich likwidować, komuniści będą likwidować nas.”

Warto dodać, że już wcześniej, w 2000 roku, Szczepański miał odważne poglądy na temat walki z przeciwnikami politycznymi i, jako kapral rezerwy, przyznał, że „z przyjemnością dowodziłby plutonem egzekucyjnym rozstrzeliwującym Urbana i Michnika”.

Nagrody i odznaczenia

W 2001 roku Tomasz Szczepański otrzymał odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, co stanowi dowód uznania za jego wkład w działalność kulturalną. Następnie, w 2017 roku, został uhonorowany Krzyżem Wolności i Solidarności, co wskazuje na jego zaangażowanie w walkę o wolność i niezależność.

Publikacje

W przedstawionym zestawieniu można znaleźć wybrane publikacje Tomasza Szczepańskiego, które ukazały się po 1989 roku. Oto zestawienie, które przybliża dokonania autora w obszarze literatury.

Wydawnictwa zwarte

  • Xiędz Marek. Historya szlachecka, nakład własny, Kaczy Dół (Warszawa) 1991 (wyd. II: 1996),
  • Międzymorze. Polityka środkowoeuropejska KPN, Wydawnictwo Polskie Konfederacji Polski Niepodległej, Warszawa 1993,
  • Ruch anarchistyczny na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego w dobie rewolucji 1905–1907 roku, „Inny Świat”, Mielec 1999 (wstęp Remigiusz Okraska),
  • Bunt (jako Barnim Regalica), Konkwista, Biała Podlaska 1999; wyd. II jako Bunt. Spełnione proroctwo eurokołchozu, 3DOM, Częstochowa 2019,
  • (z Hubertem Dzierzęckim) Robiłem swoją robotę. Rozmowa z mjr. Januszem Brochwicz-Lewińskim „Gryfem”, Strażnik, Warszawa 2006,
  • Mniejszości narodowe w myśli politycznej opozycji polskiej w latach 1980–1989, Adam Marszałek, Toruń 2008,
  • (współautor) Niezbędnik narodowca. ABC nowoczesnego nacjonalizmu, red. Konrad Bonisławski i Jakub Siemiątkowski, Capital, Warszawa 2014,
  • Bakunin w Bautzen, Stowarzyszenie Polsko-Serbołużyckie „Pro Lusatia”, Opole 2017,
  • (red.) Jerzy Łojek. Historyk niepokorny. Katalog wystawy w Muzeum Katyńskim, Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, Warszawa 2017,
  • (red.) Zdzisław Peszkowski. Harcerz, żołnierz, duchowny, działacz społeczny. Katalog wystawy w Muzeum Katyńskim, Muzeum Katyńskie, Warszawa 2017,
  • (z Mariuszem Dymkiem) Zadruga. Słownik biograficzny uczestników ruchu zadrużnego w XX wieku, Trygław, Warszawa 2019,
  • Ofiary zbrodni katyńskiej, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2020,
  • Funkcjonariusze i pracownicy więziennictwa RP zabici w zbrodni katyńskiej, Centralny Zarząd Służby Więziennej, Warszawa 2024.

Artykuły i eseje

  • (z Michałem Łapińskim) Czciciele Polski pogańskiej, „Karta” 1996, nr 19, s. 104–117,
  • Mniejszości narodowe w myśli politycznej narodowo-demokratycznych (endeckich) ugrupowań opozycyjnych 1980–1989, „Mazowieckie Studia Humanistyczne” 11 (2005), s. 55–85,
  • Mniejszości narodowe w myśli politycznej opozycji antykomunistycznej nurtu niepodległościowego (piłsudczykowskiego) w latach osiemdziesiątych, „Białoruskie Zeszyty Historyczne” 23 (2005), s. 76–96,
  • Rodzimowierstwo polskie a życie publiczne po 1989 r. Próba szkicu, „Państwo i Społeczeństwo” 8.4 (2008), s. 79–87,
  • Wyspecjalizowane inicjatywy opozycji na rzecz Wschodu i problematyki narodowościowej w latach 1981–1989, „Mazowieckie Studia Humanistyczne” 12 (2008), s. 93–110,
  • Ruch zadrużny i rodzimowierczy w PRL w latach 1956–1989, „Państwo i Społeczeństwo” 9.4 (2009), s. 59–77,
  • Działalność polityczna Bolesława (Bernarda) Tejkowskiego do roku 1989, [w:] Religia, polityka, naród. Studia nad współczesną myślą polityczną, red. Rafał Łętocha, Kraków 2010, s. 298−324,
  • (z Rafałem Łętochą, Lucyną Kulińską, Arturem Zawiszą, Ireneuszem Fryszkowskim, Arkadiuszem Mellerem, Wojciechem Wierzejskim i Robertem Winnickim) Epigoni, uzurpatorzy, spadkobiercy, kontynuatorzy. Idea narodowa w Polsce po 1989 roku, „Polityka Narodowa” 6 (2010), s. 11–33,
  • (z Mateuszem Piskorskim, Krzysztofem Wołodźką i Jarosławem Tomasiewiczem) Z lewicą o lewicy, „Polityka Narodowa” 8 (2011), s. 7–31,
  • (z Janem Engelgardem i Tomaszem Rolą) Kwestia wschodnia, „Polityka Narodowa” 9 (2011), s. 156–170,
  • Bolesław Weszczak i grupa „Leśni”. Przyczynek do dziejów antykomunistycznego oporu społecznego w Łodzi, „Państwo i Społeczeństwo” 13.4 (2013), s. 55–65,
  • Środowisko zwolenników ruchu Zadruga w Łodzi 1938–1949, „Rocznik Łódzki” 63 (2015), s. 197–206.

Oceń: Tomasz Szczepański

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:7