Henryka Beyer

---

Życiorys

Henryka Beyer swoją artystyczną podróż rozpoczęła pod okiem utalentowanego malarza Petera Schmidta w Szczecinie. W roku 1805 zdecydowała się na przeprowadzkę do Berlina, gdzie zamieszkała u swojego brata, Karola Fryderyka. Tam miała okazję uczyć się od znanego malarza kwiatów oraz dyrektora Königliche Porzellan-Manufaktur, Gottfrieda Wilhelma Volkera.

W 1811 roku osiedliła się w Warszawie, gdzie kontynuowała swoje kształcenie pod przewodnictwem Antoniego Brodowskiego. W 1813 roku zawarła związek małżeński z Janem Gottliebem Wilhelmą Beyerem, dyrektorem warszawskiej loterii, przechodząc przy tym z wyznania luterańskiego na kalwinizm. Ich trzech synów to dla niej nie tylko radość, ale i wyzwanie, zwłaszcza po śmierci męża w 1819 roku.

Najmłodszy z synów, Karol Adolf, przyszedł na świat w 1818 roku i zyskał później miano pierwszego fotografa w Warszawie. Po szybkiej utracie męża, Henryka postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. W 1824 roku otworzyła w Warszawie szkołę malarstwa oraz rysunku, która była skierowana przede wszystkim do kobiet. Prowadziła tę instytucję aż do 1833 roku, kształcąc młode artystki i wspierając je w ich twórczych dążeniach.

W swojej twórczości malarskiej szczególnie upodobała sobie martwą naturę, preferując akwarele, które charakteryzowały się ciemnymi, ciepłymi barwami. Jej prace sygnowane były inicjałami Hka Beyer. Po śmierci została pochowana obok swoich synów na cmentarzu kalwińskim w Warszawie (kw. E, rząd 3, nr 1).

Henryka Beyer zyskała uznanie nie tylko za swoją sztukę, ale także za swoją postawę życiową. Pamięć o niej utrwalona została w wierszu autorstwa Stanisława Jachowicza, umieszczonym w nekrologu, który brzmi: Prosta jak kwiatek, co go malowała/W niebiańskie strojny klejnoty,/Prawda w jej słowie, a w czynach jej – chwała,/W życiu zachęta do cnoty.

---

Oceń: Henryka Beyer

---