Kościół św. Andrzeja Boboli w Szczecinie

---

Architektura

Projekt architektury kościoła swoją genezę ma w roku 1928, a jego twórcą był znany szczeciński architekt Adolf Thesmacher. Budowa obiektu rozpoczęła się w 1932 roku, a już w następnym roku można było zakończyć prace nad budynkiem. Warto podkreślić, że kościół wyróżnia się stylem modernistycznym, przybierając formy dwupoziomowe oraz pseudobazylikowe, a jego wysoką wieżę zwieńcza dach o konstrukcji dwuspadowej.

Strefa wejściowa zwraca na siebie uwagę dzięki obecności czterech masywnych pilastrów, co nadaje jej monumentalny charakter. Interesującym elementem jest to, że możemy dostrzec w architekturze delikatne nawiązania do stylistyki romanizmu, które zostały jednak przekształcone w nowoczesny język formy.

W historycznym kontekście, w 1964 roku dokonano zmiany parkietu na posadzkę kamienną, co znacząco wpłynęło na estetykę wnętrza. Z kolei w 1969 roku zrealizowano instalację nowych ołtarzy. Nieco później, bo rok później, ukończono mozaikę w prezbiterium i stworzono nowy ołtarz główny, a także tabernakulum. W 1989 roku dach pokryto nową miedzianą blachą, co przyczyniło się do poprawy jego trwałości. W 1994 roku zainstalowano nowoczesne oświetlenie oraz wymieniono instalację centralnego ogrzewania, co znacząco podniosło komfort użytkowania świątyni.

Historia parafii

Historia tutejszej parafii sięga czasów przedwojennych, kiedy to budynek był zarządzany przez kościół ewangelicki (luterański), a jego pierwszym duszpasterzem był J. Ahnke. W wyniku przesiedleń po II wojnie światowej podjęto decyzję o zapewnieniu duchowej obsługi dla przybywających do miasta osadników polskich. W kwietniu 1945 roku, prezydent Szczecina, Piotr Zaremba, wystąpił z prośbą do abpa Walentego Dymka o wysłanie księży. Już w czerwcu tego samego roku do Szczecina przybyli pierwsi jezuici, wśród których był o. Sebastian Matczak.

Ostatecznie, mimo różnych trudności wynikających z napiętych relacji z władzami komunistycznymi oraz nieudanych prób pozyskania kościoła św. Piotra i Pawła, parafia pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli została uruchomiona. Uroczyste poświęcenie świątyni miało miejsce 1 października 1945 roku, a sama parafia została erygowana 1 marca 1946 roku. W tym czasie przeprowadzono również prace restauracyjne i remontowe, mające na celu przywrócenie dawnej świetności budynku.

Kolejne lata przyniosły różnorodne wydarzenia. W 1952 roku nastąpiło poświęcenie dolnego kościoła, który służył głównie dzieciom i młodzieży. To właśnie wtedy w parafii gościł kardynał Stefan Wyszyński. Jednakże 31 stycznia 1955 roku jezuici zostali zmuszeni do opuszczenia Szczecina przez władze komunistyczne, które zarzuciły im negatywny wpływ na młodzież i inteligencję. Decyzja ta wywołała powszechny sprzeciw mieszkańców miasta oraz petycję do władz, a jej uznanie za nieuzasadnioną miało miejsce dopiero w październiku 1957 roku.

W 1967 roku parafię odwiedził Agostino Casaroli, reprezentant Watykanu, który prowadził rozmowy z rządem PRL. Po kolejnych konfliktach z władzą, w 1978 roku do Lublina wyjechał o. Hubert Czuma, będący duszpasterzem akademickim. W okresie stanu wojennego kościół odegrał kluczową rolę, dostarczając pomoc zagraniczną, a wielu parafian zostało uwięzionych w obozach internowania.

Rok 1989 był przełomowy – przed świątynią odsłonięto tablicę upamiętniającą działalność podziemnej Solidarności. Od 1993 roku parafia regularnie publikuje czasopismo, znane jako Biuletyn Parafii św. Andrzeja Boboli w Szczecinie. W 1995 roku miały miejsce uroczystości z okazji półwiecza obecności jezuitów w mieście, które poprowadził abp Marian Przykucki. W dniu 16 maja 2020 roku, kościół parafialny św. Andrzeja Boboli zyskał status sanktuarium.

---

Oceń: Kościół św. Andrzeja Boboli w Szczecinie

---