Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa w Szczecinie

---

Historia

Pierwszy etap budowy

Projektowanie pierwszych budynków w ramach Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej miało miejsce w okresie od 1952 do 1954 roku. Na terenach wolnych przy alei Jedności Narodowej, która obecnie nosi nazwę aleja Papieża Jana Pawła II, placu Lotników, ulicy Jagiellońskiej oraz ulicy Mazurskiej zaplanowano konstrukcję trzech pięciokondygnacyjnych budynków mieszkalnych, które miały być inspirowane socrealistycznym stylem, nawiązującym do historycznego wyglądu kamienic z XIX wieku.

Prace budowlane rozpoczęto od bloków ulokowanych na rogu ulicy Jagiellońskiej oraz Jedności Narodowej, a także przy skrzyżowaniu tej alei z ulicą Mazurską. W następnej kolejności zrealizowano projekt gmachu na działce między ulicami Małopolską a Mazurską. Nowo powstałe budynki wyróżniały się boniowanymi elewacjami na parterze oraz dekoracyjnymi gzymsami, które wizualnie oddzielały poszczególne kondygnacje.

Na frontach budynków szczególną uwagę zwracały bogato zdobione szczyty od strony placu Lotników. Ważnym aspektem wyróżniającym te obiekty była różnorodność kolorystyczna tynków: parter oraz pierwsze piętro wykończono w odcieniach jasnożółtym, podczas gdy wyższe kondygnacje obłożono brązowym tynkiem. Realizacja trzech wcześniej opisanych budynków została pomyślnie zakończona w 1958 roku, wprowadzając znaczące zmiany w architekturze tego terenu. Dodatkowo elewacja kamienicy położonej na rogu placu Lotników oraz ulicy Kaszubskiej została uporządkowana, dopasowując się estetycznie do nowo wzniesionych obiektów.

Drugi etap budowy

Rozbudowa Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej kontynuowana była w latach 1956–1957, gdzie powstawały kolejne bloki przy ulicach Mazowieckiej, Mazurskiej oraz Mariana Buczka, która dzisiaj nosi nazwę Piłsudskiego. W porównaniu do budynków powstałych wcześniej, nowe bloki charakteryzowały się znacznie uproszczoną formą architektoniczną, co przejawiało się w braku zdobień takich jak gzymsy, boniowanie czy dekoracyjne szczyty. Ponadto zrezygnowano z wysokich witryn sklepowych oraz bram przejazdowych, co przyczyniło się do bardziej minimalistycznego wyglądu tych obiektów.

Budynek C-3

W latach 1958–1959, na miejscu zniszczonych kamienic przy ulicy Jaromira, obecnie znanej jako aleja Wyzwolenia, rozpoczęto budowę bloku C-3. Obiekt ten, zaprojektowany przez architekta Henryka Nardego, różnił się znacznie od wcześniejszych konstrukcji w Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej. Odrzucono praktycznie wszystkie zdobienia elewacji, a także spadzisty dach, na rzecz nowoczesnej, minimalistycznej fasady.

Pięciokondygnacyjny budynek był wyposażony w szerokie trójdzielne okna oraz balkony z widokiem na obecną aleję Wyzwolenia. Każda z sześciu klatek schodowych miała po szesnaście mieszkań, które zyskały wysoki jak na tamte czasy standard wyposażenia, obejmujący dębowe parkiety, terakotę, okna z wewnętrznymi parapetami ze szkła, szafy wnękowe, centralne ogrzewanie oraz meble kuchenne.

---

Oceń: Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa w Szczecinie

---