Kamienica Augusta Mintza w Szczecinie

---

Opis

Kamienica

Budynek, znany jako Kamienica Augusta Mintza, został zaprojektowany przez Georga Sonnenstuhla, a jego budowa miała miejsce około 1898 roku. Służył on jako siedziba dla Augusta Mintza. Budowla ma pięć kondygnacji, przy czym ostatnie piętro jest subtelnie ukryte w dachu. Zauważalne jest, że oba boczne skrzydła kamienicy mają po trzynaście osi, podczas gdy front budynku prezentuje się z szóstą osią.

Na parterze, który pokryty jest kamiennymi płytami, uwagę przyciągają duże witryny, które kończą się łukowatymi nadprożami. Osie 3, 4 oraz 10, 11 po obu stronach budynku podkreślono wykuszami na poziomie pierwszego i drugiego piętra. Balkony ulokowano zarówno pomiędzy wykuszami, jak i na ich zwieńczeniach, a te ostatnie wyposażono w dekoracyjne balustrady z płycinami.

Dodatkowo, nadproża okien na drugim i trzecim piętrze zdobione są półokrągłymi płycinami z roślinnymi motywami. Okna trzeciego piętra mają jeszcze trójkątne gzymsy, które nadają im wyjątkowy charakter. Z kolei pomiędzy oknami na tym piętrze a lico fasady znajdują się czworoboczne słupki, które zwieńczono metalowymi iglicami. W poddaszu umieszczono szczyty z okienkami, z których większa część ma trapezowy kształt, a mniejsza jest trójkątna i również kończy się iglicą.

Pomieszczenia poddasza doświetlono lukarnami z cebulastymi dachami. Na froncie budynku cztery środkowe osie zwrócone ku placowi Grunwaldzkiemu, umieszczone są w ryzalicie, który na poziomie pierwszego piętra zdobią płyciny przedstawiające kwiaty. Drugi poziom budynku oddziela poziomy gzyms od pierwszego, a otwory okienne są zwieńczone półokrągłymi płycinami.

Ryzalit na trzecim piętrze, harmonijnie połączony z dwuczęściowym szczytem, ozdobiony jest wnękami z rzeźbami i metalowymi słupkami w kształcie walca. Całość dopełniają płyciny ozdobione motywami roślinnymi oraz puttami, które podtrzymują herb z cyrklem i węgielnicą.

Historycznie, w wyniku II wojny światowej lub po jej zakończeniu, kamienica straciła część swojego zewnętrznego wystroju, w tym szczyty i zdobienia słupków nad wykuszami, a także lukarny na poddaszu. Niekiedy detale te mogły być usunięte podczas adaptacji poddasza na mieszkalne lokale. 24 stycznia 1977 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 796.

Apteka

W roku 1900 lokal przy placu Grunwaldzkim, noszącym wówczas nazwę Kaiser-Wilhelm-Platz, zajęła apteka dr. G. Luckenbacha, znana jako „Apotheke von dr. G. Luckenbach”. Kluczowym pomieszczeniem w tej aptece była izba ekspedycyjna, gdzie znajdowały się stanowiska kasjerskie.

Izba została ozdobiona drewnianą boazerią na ścianach i suficie. Przy ścianach umieszczono bogato zdobiony regał z zegarem, który miał tylne ścianki z luster. W centralnej części izby usytuowano filar z gablotką, a w 1928 roku w ryzalicie pomiędzy dwiema witrynami dodano zegar, którego mechanizm kontrolowany był przez większy zegar umieszczony na zapleczu apteki.

Po zakończeniu konfliktu wojennego, w tym samym lokalu rozpoczęło działalność przedsiębiorstwo Cefarm Szczecin. Większość historycznego wyposażenia przedwojennej apteki, obejmującego izby ekspedycyjne, gabinet oraz recepturę, zachowało się do naszych czasów. W 2003 roku odsłonięto zegar na elewacji, który następnie poddano konserwacji.

Wnętrze apteki również zostało wpisane do rejestru zabytków pod numerem 787 w dniu 3 listopada 1976 roku.

---

Oceń: Kamienica Augusta Mintza w Szczecinie

---